Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesi’ni (DEUK) ve onun savaşa karşı mücadelesini, uzun süre “sol” olarak kabul edilmiş şeye hakim olan partilerden sınıfsal bir uçurum ayırıyor. Bu küçük burjuva güçler militarizmi destekliyor ve savaş yönelimine karşı halk muhalefetini bastırmada önemli bir rol oynuyorlar. Bu gerçeklik, Macron’un 2018-2024 dönemi için 300 milyar avroluk yeni askeri harcama programının Jean-Luc Mélenchon’un Boyun Eğmeyen Fransa (LFI) hareketi tarafından onaylamasıyla belirginleşmiş durumda.
Macron Suriye’yi bombalama tehdidinde bulunur, Almanya dış politikasını yeniden askerileştirir ve Washington Rusya ile Çin’i tehdit ederken, LFI, Fransız savaş makinesini güçlendirme çağrısı yapıyor. Mélenchon ve diğer iki LFI milletvekili, Ulusal Meclis’teki bir basın toplantısında, Fransız ordusunun, Fransa Başkanı Emmanuel Macron’un askeri harcamaları arttırmayı hızlandırma taleplerini övdü. Onların yorumları, Berlin ile işçilerin sırtından finanse edilecek bir askeri ittifak kurmayı planlayan savunma sanayisinin ve egemen seçkinlerin görüşlerini sergilemektedir.
Fransa’nın Afrika’daki eski sömürge imparatorluğunda süregiden savaşlarını onaylayan LFI milletvekili Bastien Lachaud, şunları söyledi: “Ordunun durumu içler acısı; çünkü önceki başkanlıklar altında silahlı kuvvetlere kronik bir yetersiz yatırım söz konusuydu. Birçok asker kaybettik, silahlarımız eskidi ve artık kullanılabilir değiller… Dolayısıyla, evet, bugün silahlarımıza yatırım yapmamız gerekiyor.”
Basın toplantısında, hazırlanmakta olan savaşların sonuçları ya da bir askeri takviyenin işçi sınıfı üzerindeki toplumsal etkisi hakkında tek bir söz söylenmedi. Macron, bütçe ile ilgili sıkı kemer sıkma ve zenginler için vergi indirimleri taahhüt ediyor. Savaşı finanse etmek için gerekli milyarlar, sosyal programlardan ve işçilerden alınacak ama Lachaud askeri harcamayı daha hızlı arttırma çağrısı yapıyor.
Lachaud, konuşmasında şunları ekledi: “Bizim bu askeri planlama yasasında beğenmediğimiz şey, onun herkesi memnun etmeye çalışıyor olması… ve bu yüzden, paranın ister istemez gereksinim duyduğumuz yere gitmemesidir. Sizlere, [Fransız silahlı kuvvetlerinin başındaki] General [Pierre] de Villiers’in acil bir bütçe artışına ihtiyaç duyduğunu açıkça ortaya koymak için geçtiğimiz Temmuz ayında istifa ettiğini hatırlatırım. Bu yüzden, harcamaların hemen arttırılması gerekiyor. Onlar sonradan dengelenebilirler.”
Bir ordu silahın yanı sıra askere gereksinim duyar ve LFI milletvekili Alexis Corbière, bunun ardından Macron’un zorunlu askerliği geri getirme çağrısını desteklemek için konuştu. Corbière, Pierre Lambert’in Bir İşçi Partisi için Hareket’ini (MPPT) ve Pablocu Devrimci Komünist Birlik’i (bugün, Yeni Anti-Kapitalist Parti, NPA) kapsayan Troçkizm döneklerinden türemiş çeşitli gruplardan geçti. O, aynı zamanda, Macron’un zorunlu askerliği geri getirmeyi planlayan meclis komisyonunun da üyesidir.
Macron’un tüm gençler için 3-6 ay zorunluk askerlik çağrısına değinen Corbière, Macron’un meclis komisyonunun özensiz muamelesi dediği şeyi eleştirdi ve belirsiz bir şekilde, “neyin yapılacağı ile açıklanan şey arasında birçok çelişki var” diye ekledi.
Corbière, konuşmasını, halk ile orduyu barıştıracağı iddiasıyla daha uzun bir zorunlu askerlik dönemi talep ederek sürdürdü: “LFI adına, adayımızın başkanlık seçiminde yarıştığı Ortak Bir Gelecek programımızda olan şeyi hatırlatırım. Biz, dokuz aya uzanan bir zorunlu yurttaşlık görevini destekliyoruz. Bu, bizim Ordu ile Ulus arasındaki bağlantıyı yeniden güçlendirmemize olanak sağlayacak bir yurttaşların Ulusal Muhafız’ının temeli olacaktır.”
Bu açıklamalar, DEUK’un ve onun Fransa şubesi Sosyalist Eşitlik Partisi’nin (Parti de l’égalité socialiste, PES), LFI ve uluslararası ölçekteki benzeri savaş yanlısı sahte sol gruplar hakkında yaptığı uyarıları doğrulamaktadır. LFI, 2017’de Jean-Luc Mélenchon’un başkanlık kampanyasını desteklemek için ona oy veren ya da partinin internet üyeliği kampanyasına ve etkinliklerine katılan milyonlarca insana bir tuzak olarak kurulmuştu. O insanlar, LFI’nin Sosyalist Parti (PS) hükümetine, Avrupa’daki sonu gelmeyen kemer sıkmaya ve Trump’ın geçtiğimiz yıl Nisan ayında Suriye’yi nedensiz yere bombalaması gibi emperyalist suçlara yönelik eleştirilerini desteklemeyi amaçlamışlardı.
Ancak LFI’nin eleştirileri taktiksel ve düzmece idi. LFI yetkilileri, bu tür eleştirileri, savaşın ve Fransız ordusunun küçük burjuva, emperyalizm yanlısı destekleyicileri olarak yapmışlardı. Bu yüzden, geçtiğimiz yıl Trump’ın Suriye’yi bombalamasını kınamış olan Mélenchon, basın toplantısında, Macron’un geçtiğimiz hafta Suriye’yi bombalama tehdidi konusunda sessizdi. LFI milyonlarca genci gelecekteki savaşlarda ölmeye gönderilen askerler olarak kullanmayı amaçlarken, o, Corbière ve Lachaud, Fransız militarizmini destekliyor.
LFI gibi güçlerin teşhiri, DEUK’un savaşa karşı mücadelesinin son derece önemli bir parçasıdır. LFI’nın arkasındaki siyasi örgütler; Mélenchon’un Sol Parti’sini (PG) kurmak üzere PS’den kopan hizip, Stalinist Fransa Komünist Partisi (PCF) ve NPA’dan kopan çeşitli gruplar, savaş propagandası makinesindeki, halkı uyutmaya çalışan dişlilerdir. Özellikle Mélenchon etrafındaki hizip, savaş tehlikesini önemsiz gibi göstermede ve militarist politikaları Amerika’ya yönelik gerici popülist saldırılarla örtmede uzmanlaşmaktadır.
Mélenchon basın toplantısında konuşurken, Macron’u Washington’ın Rusya’ya ve Çin’e karşı savaş yöneliminin bir aracı olarak eleştirerek, LFI ile Macron arasına mesafe koymaya çalıştı. O, Macron’un askeri bütçesini şu sözlerle eleştirdi: “İlk sayfayı açıyoruz ve bize gezegendeki gerçek düşmanlarımızın Ruslar ve Çinliler olduğunu anlatan en son açıklamaları buluyoruz. Evet, bu iyi haber değil; çünkü buna katılmıyoruz. Biz bunun kanıtlanmadığını ve yalnızca Amerika Birleşik Devletleri’nin küresel üstünlüğünü sürdürmeye yönelik abartılı anlatıları ile uyumlu olduğunu düşünüyoruz.”
Mélenchon, konuşmasını şöyle sürdürdü: “Amerika Birleşik Devletleri ve onun önderlik ettiği askeri ittifak, yani NATO tarafından planlanıp düzenlenmiş ve bizim burada birçok kez dikkat çektiğimiz bir gerilim artışı söz konusu. Askeri Bütçe Yasa Tasarısı’nın ve Fransa’nın şu anki tüm siyasi önderlerinin düşünme mantığı, Trumpçılığın izinden gitmektedir.”
Mélenchon, tam da örgütünü Fransız ordusunu aceleyle silahlandırmak için koşuştururken, savaş tehlikesini önemsiz gibi gösteriyor.
Washington sadece “abartılı anlatılar” “düzenlemiyor.” ABD emperyalizmi, Trump’ın Hiroşima’ya atom bombası atılmasının yıldönümünde Kuzey Kore’ye karşı “dünyanın daha önce görmediği ateş ve öfke” tehdidinde bulunmasıyla, dünya kapitalizminin nesnel krizini, her şeyi göze almış bir şekilde, topyekün savaş tehdidinde bulunarak ve muhtemelen başlatarak çözmeye çalışıyor. Stalinistlerin Sovyetler Birliği’ni dağıtmasından bu yana yirmi beş yıldır tırmanan ekonomik rekabet ve emperyalist savaşlar, II. Dünya Savaşı sonrası kapitalist jeopolitik düzenin siyasi çöküşüyle sonuçlanmış durumda.
20.yüzyılda toplumsal devrim ve dünya savaşı biçiminde iki kez patlak vermiş olan küresel üretim ile ulus devlet sistemi arasındaki aynı çelişkiler, yeniden patlayıcı düzeylerde. Rakiplerinin giderek artan ekonomik gücüne askeri güç ile karşı koymaya çalışan Washington, Rusya’yı, İran’ı, Kuzey Kore’yi ve Çin’i, kitlesel kayıplara ve nükleer silahların neredeyse kaçınılmaz kullanımına yol açacak savaşlarla tehdit ediyor. Britanya’dakiEconomistdergisinin geçtiğimiz ay yazdığı gibi: “Çatışma, İkinci Dünya Savaşı’ndan beri görülmemiş bir ölçekte ve yoğunlukta yeniden olası. Dünya buna hazır değil.”
İşçilerin ve gençlerin önündeki en önemli görev, işçi sınıfını savaş tehlikesinin yakınlığı konusunda uyarmak ve Amerika’daki, Avrupa’daki ve dünya çapındaki işçileri ona karşı mücadelede birleştirmektir. Macron’a ve NATO üyesi diğer devlet başkanlarına yöneltilmesi gereken soru şudur: Hazırlanmakta olduğunuz savaşların sonuçları ne? Eğer Başkan François Hollande’ın 2015’te söylediği gibi, Rusya ile “topyekün savaş” artık bir tehlike ise, Avrupa’daki ve dünya çapındaki büyük kentler üzerinde kaç tane nükleer bomba patlayabilir ve kaç insan hayatını kaybedebilir?
Mélenchon ise, bunun yerine, Macron’a, Trump ile aynı eksene geldiği iddiasıyla saldırıyor. Doğrusu, Trump ile aynı eksene gelen Macron değil; Macron ile aynı eksende olan Mélenchon’dur. Macron, elbette, bütçe tasarısında Rusya’ya ve Çin’e yönelik ABD eleştirilerini tekrarlamaktadır ve Fransa’nın, NATO’nun parçası olarak Rusya’ya ve Çin’e saldırabileceği yönünde gerçek bir tehlike söz konusudur. Ancak Mélenchon, doğrudan doğruya, Fransa’daki egemen sınıfın, Macron yönetiminde de temsil edilen, farklı bir politika arayan güçlü kesimleri adına konuşmaktadır.
Mélenchon’un Moskova ve Pekin ile daha sıkı bağlar ve bağımsız bir dış politika talepleri, Macron’un Rusya ile daha yakın ticari ve stratejik bağlar çağrısını, geçtiğimiz ay Çin’e yaptığı samimi ziyareti ve Berlin-Paris ekseninde bağımsız bir AB ordusu kurma girişimini tekrarlamaktadır. Bu, NATO ve ABD yetkililerinin, AB ordusu planının Amerika ile Avrupa arasındaki askeri ittifakı “paramparça edebileceği”ne ilişkin kaygılı açıklamalarına yol açmıştı.
Ya da Corbière’in belirttiği gibi, “Biz, şu anda, NATO’dan ayrılmayı her zamankinden daha çok istiyoruz. Çünkü ABD’nin çıkarlarını paylaşmıyoruz. Bu askeri ittifaka hakim olan Amerika Birleşik Devletleri’dir. Bildiğiniz gibi, onların 600 milyar dolarlık bir askeri harcama bütçeleri, dünya çapında 700 askeri üsleri var ve gerçekte Amerikan ekonomisini ordu-sanayi bloğu kontrol ediyor.”
Ancak bunlar, sadece, rakip bir emperyalist gücün bakış açısından yapılan kıskanç eleştirilerdir. LFI içindeki tüm örgütler, 1968 genel grevinin ardından kurulmuş bir büyük sermaye partisi olan Sosyalist Parti (PS) ile ittifakları onaylayarak, onlarca yıl önce Marksizmi ve işçi sınıfını reddettiler. Onlar, onlarca yıldır, Stalinist ya da küçük burjuva söylemlerini, her zamankinden daha dolaysız bir şekilde ordu, bankalar ve süper zenginler ile sıkı bağlarına uyarladılar. LFI örneğinde, bu, Mélenchon’un, savunma müteahhidi ve havacılık milyarderi Serge Dassalut ile dostluğunu kapsamaktadır.
Dahası, Corbière’in ABD ordu-sanayi bloğunu ve onun devasa mali kaynaklarını kınadığı aynı basın toplantısında, Lachaud, Fransız ordusunun, “Eurofighter’dan daha iyi” diye ısrar ettiği Dassault’un Rafale savaş uçağını satın alması için utanmaz bir reklam yaptı.
Avrupa ve dünya genelindeki, özellikle de ABD’deki işçiler arasında savaşa yönelik derin bir muhalefet söz konusu. Fransa’da, Macron’un askeri takviyesini finanse etmek üzere kullanmayı planladığı temel sosyal haklara yönelik saldırılara karşı muhalefet işçiler arasında hızla büyüyor. Bu toplumsal güç, DEUK’un uluslararası işçi sınıfı içinde savaş ve kapitalizm karşıtı sosyalist bir hareket inşa etme mücadelesinin maddi temelidir. Böyle bir hareketin gerekli siyasi önkoşulu, LFI’nın yükselttiği milliyetçi ve küçük burjuva bakış açısına karşı mücadeledir.
19 Şubat 2018